در تمدن ایران باستان همانند همتایان یونانی و مصری آن، استفاده از عطر و مواد معطر رواج داشته و پادشاهان و بزرگان حکومتی همواره از آن استفاده می‌کردند. داریوش سوم، پادشاه هخامنشی، حدود 40 نفر از عطرسازان خبره زمان خود را به دربار فراخوانده بود تا همیشه همراه او باشند و از این طریق به عطرها و رایحه‌های مورد علاقه خود دسترسی داشته باشد. در دوره ساسانیان نیز پادشاهان اهمیت ویژه‌ای برای عطر قائل بودند و گفته می‌شود که حتی اطرافیان پادشاه از استفاده از عطرها و رایحه‌های مورد علاقه وی منع می‌شدند و این عطر ویژه پادشاه تنها توسط شخص وی مورد استفاده قرار می‌گرفت که همین موضوع نشان دهنده جایگاه ویژه عطر برای پادشاهان ساسانی است.

تمدن مشرق زمین نقش بسزایی در پیشرفت صنعت عطر و ادکلن به شکل امروزی آن داشته است. ابویوسف کندی، شیمی‌دان عرب در قرن نهم میلادی، کتابی با نام “شیمی در عطرسازی” نوشته بود که در آن بیش از 100 دستورالعمل برای تهیه اسانس‌های عطری و حتی ادوات و لوازم عطرسازی ذکر کرده و شرح داده است.

ابوعلی سینا، دانشمند و پزشک بزرگ ایرانی، اولین فردی بود که از روش تقطیر برای استخراج روغن‌های معطر از گیاهان استفاده نمود و این دستاورد بزرگ به عنوان پایه و اساس صنعت مدرن عطرسازی جهان شناخته می‌شود. ابوعلی سینا اولین فرآیند تقطیر را با گل رز انجام داد که محصول نهایی آن یعنی گلاب همچنان یکی از مهمترین مواد اولیه در صنایع مختلف غذایی و عطری در جهان است.

زکریای رازی نیز با کشف الکل و دستیابی به روش علمی تولید آن، نقشی انکارناپذیر در صنعت ادکلن سازی و عطرسازی امروزی داشته است. از گذشته تا کنون از الکل به عنوان حلال و رقیق کننده اسانس‌های عطری استفاده می‌شود و لازم به ذکر است که تا پیش از این کشف بزرگ، رقیق کردن روغن های معطر مشکلی بزرگ برای عطرسازان به حساب می‌آمد در دنیای مدرن نیز تهیه محصولاتی مانند ادکلن، بادی اسپلش یا سایر محصولات با پایه الکلی میسر نبود.